Sunday, December 30, 2012

සින්ඩිගේ දින පොත 02.

                 සින්ඩි සෙම්ප්‍රතිශ්‍යාවට බෙහෙත් සොයා ගනී 01.

                ඔන්න එකමත් එක රටක අලිග්නියා සින්ඩි සෙමින්ට්‍රියා ඩැඩරාෆි බරාස් කියලා ළමයෙක් හිටියා. මේ ළමයාට ‍හැමදේම කරන්න පුලුවන්. හැමදේම කිව්වෙ මේ වගේ දේවල්...
                   1)  හැතැප්ම දාස් ගාණක් කිසිම මහන්සියක් නැතුව පයින්   

                                    ඇවිද ගෙන යන්න.
                   2)  ඕනි බරක් උස්සන්න.
                        ඒ කිව්වෙ අලියෙක් නිල් තල්මහෙක් හෙම මෙයාට 

                        ඇගිල්ලෙන් ඉස්සුවහැකි.
                   3)  නොනවත්වා දවස් ගානක් එක හුස්මට කතා කරන්න.
                        මෙයා ගොඩක් දේවල් දන්නවා. ඒ කිව්වෙ වෙලාවකට 

                        ඇවිදින පුස්තකාලයක් වගේ. ඉතින් කතා කරන්නත් 
                        පුලුවන් කියන එ‍කේ ආයෙ පැහැදිලි කරන්න දෙයක් 
                       නෑනෙ.
මේ වගේ ගොඩක් දේවල් එයාට පුලුවන්.
කොයි දේ පුලුවන් උනත් එයාට වැඩ දෙකක් නම් කරන්න බෑ.
                   1)  ගණන් හදන්න.
                        මෙයා එකතු කිරීම වෙනුවට අඩු කිරීම කරන ජාතියෙ 

                        කෙනෙක්.
                   2)  මහත් වෙන්න.
                        සින්ඩි කෑම කන්න දක්ෂයි. මෙයා එක වේලකට ඇඹුල් 

                        කෙසෙල් ඇවරි 5 1‍/2කුයි, පානරාත්තල් 2කුයි, 
                        චොකලට් පෙති 21 1/2කුයි, එක්ක තව මොනවා හරි 
                        කනවා. ඒත් මෙයා කවදාවත් මහත් වෙන්නෙ නෑ. 
                        ඉදිකට්ටකටත් වඩා කෙට්ටුයි. ඒ හන්දා සින්ඩි දැන් 
                        මහත් වෙන අදහස අතහැරලා තියෙන්නෙ.






                                                          සින්ඩි හැමදාම උදෙන්ම නැගිටිනවා. ඔන්න 
22වෙනි අගහරුවාදාත් එයා උදෙන්ම ඇහැරිලා පුරුදු විදියට දවස පටන් ගත්තා. ටිකක් දවල් වෙන කොට සින්ඩිගෙ රටේ රජතුමාගෙ අණ බෙර කාරයා මොකක්දෝ කිය කියා ඇවිදිනවා ඇහුණා. සින්ඩි හිටියෙ එයාගෙ කාමරේ සිවිලිම සුද්ධ කර කර. ඒ වෙලාවෙ එයාට අණ බෙරකාරයා කියන්නෙ මොකක්ද කියලා අහන්න යන්න අමාරුයි. ඒ හන්දා එයා එයාගෙ කනට කිව්වා ගිහින් අණ බෙරකාරයා කිව්වෙ මොකක්ද කියලා අහගෙන එන්න කියලා. ඔන්න සින්ඩිගෙ එක කනක් කාමරෙන් එළියට ඇවිද ගෙන ඇවිත් සාලෙ මැදින් ගිහින් අණ බෙරකාරයා ළගට ඇවිත් එයා කිව්වෙ මොකක්ද කියලා ඇහුවා. අණ බෙරකාරයා කිව්වෙ මේක.

                          " අප මහා සිංහ දේශයේ උත්තම අධිරාජ්‍ය දරිබිලි නාස් 

                             මහ රජතුමාට අතිශදරුණු සෙම්ප්‍රතිශ්‍යාවක් වැළදී
                             ඇත. එතුමාට හචිං යාම නවතා ගත නොහැකි 
                             තත්වයට පත්ව ඇති අතර එයට දිව්‍යමය ඖෂධයක්  
                             සින්තටියා දේශයේ ඇති බවත් එය ගෙනැවිත් රෝගය
                             සුව කරන්නෙකුට රටෙන් බාගයක් තිළිණ කරන
                             බවත් රජතුමා මෙයින් දන්වා සිටී "


                                                                           සින්ඩිගෙ කන මේක අහගෙන ආයෙම කාමරේට ආවා. සින්ඩි සි‍විලිම සුද්ධ කරලා ඉවරයි. එයා සිවිලිමෙන් බැහැලා කන ගාවට ආවා. අහ්..! ඊට පස්සෙ සින්ඩි දැක්ක ‍දෙයින් එයා තුෂ්නිම්භූත වුණා.....
                එයාගෙ කනේ තිබුණ වට්ටක්කා ගානක් වටින (සාමාන්‍යයෙන් මේවට සින්ඩිගෙ රටේ කිව්වෙ කැරට් ගානක් වටින කියලා. ඒත් සින්ඩි කැරට්වලට කැමති නෑ. ඒ හන්දා එයා කිව්වෙ වට්ටක්කා කියලා)
ජිල්බාලිස් මැණික් ගල අල්ලපු කරාබුව අතුරුදහන් වෙලා...!!!
                                සිංහ දේශය කියන්නෙ හොරු, මංකොල්ලකාරයො ඉන්න රටක් නෙවෙයි. වෙන රටක මේක වුණා නම් රටේ පුරවැසියෙක් හොරකම් කරලා කියලා කියන්න පුළුවන් නෙ. ඒත් සින්ඩිගෙ රටේ එහෙම වෙන් නෑ.

එතකොට සින්ඩිගෙ කරාබුවට මොකද වුණේ..???
මම ඒ ගැන දැන ගත්ත ගමන්ම ඔයාලට කියන්නම්....

Tuesday, December 25, 2012

ඕන්න එල්ලෙ ගැහුවා....!!!


                                           සින්ඩිගේ දින පොත ලියන්නට උන්න මං ඒ වැඩේ ටික දොහකට කල් දමලා මේ පෝස්ටුව කොටන්නට ගත්තේ හිතට නැගුණ රිදුමක් නිසාය. මේ වචන කිසිවෙකුගේ හිත් රිදවීමක්වත් පහර ගැසීමක්වත්වෙන කිසිම කෙහෙම්මලක්වත් අරමුණු කොට ගෙන නොලියවූ වග පළමුව කිව යුතුය.
                                            මෙතෙක් පැවති සම්ප්‍රදාය කඩ නොකිරීමත් ජීවිතයේ වෙනසකුත් පතා අපි පන්තිදෙකක් ක්‍රීඩා තරගාවලියක් සංවිධානය කළෙමු ය. "කළෙමු" කීවාට මා නම් සංවිධායක කටයුතුවලට සම්බන්ධ වූයේ නැති තරම්ය. පන්තියේ සංවිධායක වැඩවලට උපන් හපන් කම් ඇති කිහිප දෙනෙක් ඒ කටයුතු කරට ගෙන ඉටු කළහ ය. (මගේ උත්තමාචාරය ඔවුන්ට)
                                                       ක්‍රීඩා තරග ලෙස එල්ලේ, ක්‍රිකට් හා කැරම් පැවැත්වීමට තීරණය කෙරුණි ය.  අපිද දින දෙක තුනක් පිටියට සෙට් වී සෙල්ලම් කෙරුවේ පුහුණුවකටත් වඩා විනෝදයක් ලබා ගැනීමට ය. තදබලලෙස පුහුණු වීමේ අවශ්‍යතාවක් අපට නොවූයේ මෙය තරගාවලියක් ලෙස හැදින්වුව ද හුදෙක් සහෝදරත්වය පෙන්නුම් කරනසුහද හමුවක් ලෙස අප සැලකූ නිසා ය. සංවිධායක මණ්ඩලය සහෝදර පිළ වෙනුවෙන් විශේෂ සංග්‍රහයක් පවා සූදානම් කළේ එහෙයින් ය. ආයේ බොරු දෙසා බාන්නට දෙයක් නැත අප බලාපොරොත්තු වූයේ ඔවුන්ව බොක්කෙන්මපිළි ගැනීමට ය.
                                    තරග දිනය උදා විය. පළමුව තිබුණේ ගැහැනු ළමයින්ගේ එලිලේ තරගය ය. ක්‍රීඩිකාවෝ අතට අත දී සුහදව පිටියට බැස්සහ ය. විරුද්ධ පිලෙහි පළමුව තරගයට බට ක්‍රීඩිකාව පළමු පන්දු කිහිපයෙන්මතරගයෙන් ඉවත් කිරීමට අප කණ්ඩායමට හැකි විය. අනතුරුව උදා වූයේ අප කණ්ඩායම හීනෙන්වත් නොසිතූතත්වයකි. විරුද්ධ පිලේ හවුල් කරුවන්ගේ හා ක්‍රීඩිකාවන්ගේ (ඇතැම් දෙමාපියන්ගේද) කුප්ප තත්වය එළියට පනින්නට පටන් ගත්තේය.
                                               දෙවන හෝ තෙවන ක්‍රීඩිකාව මගේ අතින් දැවී ගියා ය. ඒ කෙලි පැටික්කිය උඩ පැන පැන දිව විත් මට පැන වදින්නට වූයේ ඒකිව (සමා වෙන්ඩ මේ මගේ සාමාන්‍ය භාෂා ශෛලිය නෙවෙයි) අවුට් කරපු වරදටය. "ඉතින් හත්තිලවුවේ උඹ දුවපු විදියට මට කියන්නෙ අවුට් නොකර උකුලෙ දාලා නලවන්න දැ යි අසන්නට සිතුන මුත් ඉක්මනින් එතනින් ඉවත් වූයෙමි. අනතුරුව මගේ කණ්ඩායම් සහෝදරියන්ටත්මටත් පැමිණි ඇනුම් බැනුම්වල කෙළවරක් වූයේ නැත. එවුන්ගේ වීර කම වූයේ එල්ලේ ගැසීමක් නොව අප පිලේ මානසික ඒකාග්‍රතාව බිද දමා කසේ හෝ කප් එක ගැනීමය. අපේ නැගනියකට තර්ජන එල්ල කොට තිබුණේදඑනිසා ය.
                                      විරුද්ධ පිලේ කටවලින් කොටු දැමිය යුතු මට්ටමේ වචන පිටවන්නට වූ වේලේ කෙල්ලකටසුහදව අමතා "මේ සෙල්ලමක්නෙ ඒ හන්දා රණ්ඩු දා ගන්න හදන්න එපා" යයි කීවෙමි. ඔලුව කළු ගලක හප්පා ගෙන හප්පා ගෙන යන්නට සිතුණේ ඒ සුහද බව ප්‍රදර්ශනය කරන්නට ගියායින් පසුව ය.
                                           අර කෙල්ල එය සෙල්ලමක් බව දැන ගත්තේ මා කීවායින් පසුවලු ය. "ඇයි හත්තිලවුවේ තොපිලා මේක මොකක් කියලා හිතා ගෙනද වැඩියේ" යි අසන්නට සිතුන ද කිසිවක් නොකියා සුපුරුදු ගොන් පාට්සිනාව මුවට නගා ගත්තෙමි ය. අනතුරුව ක්‍රීඩාව අවසන් වන තුරුම ‍කන් දෙන පුරවා හොද හැටි අසා ගත්තෙමි ය.
                                          ඒවා කුජීත සීන් ය. මට නම් පට්ට අපුල ය. මට බැන වැදුන එකියක හා ඇන ගත්තේ දදිරවා ගන්නට බැරිම වූ තැනදී ය. (අචිනි උඹ හිටියෙ නැත්නම් සිරා මං එවේලේ අම්බානක කනවා ය. හිකිස්) එවුන් සමග පවත්වන්නට සිටි කැරම් තරගය වර්ජනය කළේ විනය කඩා දමා උන් ලබා ගන්නා කික් එක අපටඅනුමත කරන්නට බැරි නිසා ය. එවැනි කුජීත සෙට්වලට කැරම් බෝඩ් එකෙන් දමා ගසනවා ඇ‍රෙන්නට වෙනත් කැරම් ගැසීමක් මට නම් සිතා ගන්නට නොහැකිය. සංවිධායක මණ්ඩලයේ මහත්තුරු සමා වෙන්ඩ ඕනා ඒකෙන් පහසුවට පත් වුණා නම්....
                                         කෙසේ වෙතත් එල්ලේ තරගාවලියෙන් පසුව සහෝදර පිල අමතක කර දමා අප වෙනමසෙට් වී ලබා ගත්තේ නම් පට්ට ෆන් එකක් ය. ක්‍රිකට් තරගයත් එලටම තිබුණේ ය. අනුන්ගේ සහෝදර කම් කෙසේ වෙතත් අප කණ්ඩායම අතර බැදීම තවත් ශක්තිමත් වුණේ ය. මගේ ඉතිහාසයට එදින අමරණීය දවසක් වූයේ එනිසාය.
                                 හවුස් මීට් දවස්වල හැමදාම ඉස්කෝලෙන් කටුටි පැනපු මම (අපේ ඉස්කෝලෙ ප්‍රිපෙක්ට් අක්කලා අයියලා සමාවෙන්ඩ ඕනා ඒකට නම්) එල්ලෙ ගැහුවෙ ඔන්න ඔහොමලු...

ප.ලි. - 

අපේ ක්‍රීඩා සංස්කෘතිය තුළ "විරුද්ධ පිල මානසිකව බිද දමා තරග ජය ගැනීම" ජයටම කෙරීගෙන යන කලාවක්බව දැන ගත්තේ පසුවය. (එය සැම තැනකම සැම ක්‍රීඩාවකම කෙරෙන බව මම කියන්නේ නැත) ක්‍රීඩාව නම් ක්‍රීඩාව ය. ආයේ වටේ පිටේ අනම් මනන් වැඩ මට නම් දිරවන්නේම නැත. "ක්‍රීඩාව මගින් ජය පරාජය විද ගැනීමටත් සහෝදරත්වය ඉස්මතු කිරීමටත් මිනිසා හුරු කරයි" යනුවෙන් පොර ටෝක් දමා ඒ දවස්වල පට්ට ගැසූ රචනා මතක් වී පොළව හාරා ගෙන හාරා ගෙන ගොස් වැළලෙන්නට මට සිතුනේය....

Monday, December 17, 2012

සින්ඩිගේ දින පොත 01

දින පොතට පෙර වදන.

                            මනඃකල්පිත සුරංගනා කතන්දරවලට හැම කෙනාම වගේ ආසයි නෙ. දැන් ආස නැති වුණත් කවදා හරි ආස කරලා ඇති නෙ. ඒ නැතත් ඉස්සරහට හරි ආස කරයි නෙ. ඉතින් හිතුනා සුරංගනා කතා, මන්තර කතා, යක්ෂ ප්‍රේත භූත කතා වගේ රටේ නැති කතාවල කලවම් මැල්ලුමක් හදලා කලු සුදු අඩවියට එක්කහු කරන්න. "සින්ඩිගෙ දින පොත" නමින් තමයි ඒ දේවල් ලියවෙන්නෙ. මේ පොතේ මොන මොනවා ලියවෙයිද කියලා තාම කතුවරියවත් දන්නෙ නෑ. ඒක දැන ගන්න වෙන්නෙ පොතේ පිටු පෙරළලා කියවලාම තමයි.

                           සින්ඩිගෙ දින පොතේ හැම වචනෙම කතුවරියට තමයි අයිති. වෙන කාගෙ හරි වචන ලිවුවොත් එයා ඒකත් එතනම සදහන් කරයි. පොතේ ලියවෙන එකක්වත් ඇත්ත කතා නම් නෙවෙයි ඔන්න...

                    අවවාදයයි  -     සින්ඩිගෙ දින පොතට මුල් අකුරු ලියන්න 

                                            පටන් ගත්ත වෙලාවෙදිම හිත ඇතුළෙ රතු  
                                            එළියක්  දැල්වුණා. මේ දවස්වල ඉතින් ඔය
                                            හැම තැනම පාට පාට එළි තියෙනවා කියන 
                                            හන්දා මමත් ගණන් ගත්තෙ නෑ ඒක.
                                            හැබැයි ඉතින් සින්ඩි මේ අඩවියේ ප්‍රාදූර්භූත 
                                            වුණා වගේම කිසිම හාවක් හූවක් නැතුව 
                                            දවසක එක පාරටම දරිංභූත වුණොත් මට 
                                            නම් දොස් කියන්න එපා. ඔන්න ඒකත් 
                                            කලින්ම කියලා තිබ්බා... 


 

              






        







Sunday, December 9, 2012

ඇදගෙන නෑම හෙවත් ඉල්ලන් කෑම.

                                         බාල්දිය නැත්නම් පනිට්ටුව කියන්නෙ ගෙදර දොරේ වැඩවලට ‍සෑහෙන ප්‍රයෝජනවත් දෙයක්නෙ. පනිට්ටු කිව්වමත් එක එක ජාතියෙ පනිට්ටු තියෙනවා. ලොකු පනිට්ටු, පොඩි පනිට්ටු, යකඩ පනිට්ටු, පාට පාට පනිට්ටු.... මේ වගේ විවිධාකාර පනිට්ටු තියෙනවා.

                         දැන් නම් කස්ටිය බලනවා ඇති සතියක් විතර හාවක් හූවක් නැතුව ඉදලා මොකෝ මේ එක පාරටම පනිට්ටු කතාවක් ඇදලා ගත්තෙ කියලා. මේක ටිකක් වෙනස් වෙනස් විදියෙ පෝස්ටුවක් තමයි. අවුලක් නෑ කියවන්නකෝ...

                                    මෙහෙම උන්නාට මේ අවුරුදු 21ක ජීවිත පුරාණෙ ඇතුලෙ අපිටත් ඉතින් ඕනි තරම් බාල්දි සීන් හම්බ වෙලා තියෙනවානෙ. ජීවිතේ කියලා කියන්නෙ දෙයියො පෙරළපු පනිට්ටුවක්ද කියලා හිතෙන තරමටම බාල්දි පෙරලුන වෙලාවලුත් තියෙනවා. බාල්දි වැටෙනවා, බාල්දි අදිනවා, බාල්දි පෙරලෙනවා, බාල්දි පෙරලා ගන්නවා....(ඊ.ටී.සී). මේ ටිකේ ලබලා තියෙන්නෙත්  යන යන තැන පිට පිට බාල්දි පෙරළෙන කල දවසක්. පහුගිය දවසකත් නිකම් ඉන්න බැරුවට බාල්දිය පුරවලා ඇදගෙන බාල්දිය පිටින්ම විහින් ඔලුවට හලා ගත්තා..
                                        පහු ගිය ගුරු දවසක තමයි සිද්ධිය වුණේ. ආ...සිද්ධියට කලියෙන් පූර්ව විස්තර කථනයක් කරන්න වෙයි වගේ... 
                                       අපි ඉතින් ආණ්ඩුවේ Z  මැල්ලුමට අහු වෙලා තෙම්පරාදු වෙලා තෙල් වෙලා ඉන්න කට්ටියක්නෙ. දැන් නම් "නෝ කැම්පස්" කියන තරමටම හිත ඇට්ටර වෙලා. ඒත් ඉතින් ඉගෙන ගන්න උණක් ඇග ඇතුලෙ තියා ගෙන ගෙදරට වෙලා කාලකන්නි වෙන එක තරම් දුකක් නම් තවත් නැතුව ඇති. (ගෑණු පරාණයක් වෙච්ච හන්දා හිතෙන හිතෙන විදියට එලියට බහින්නත් තහංචි නේ). වෙන රටවල නම් මේ වෙන කොට මේ වයාස අය රටේ ආර්ථිකයට සම්බන්ධ වෙනවා කියලා පොර ටෝක් එකක් දීලා ජාතික ආර්ථිකයට සම්බන්ධ වෙන්න (job එකකට සෙට් වෙන්න) ලෑස්ති වුණාට ඒකත් තහනම් වුණා නෙව. ඉතින් ගෙදර බිත්ති ටිකටයි හවසට ගාටන ඉංග්‍රීසි පන්තියටයි ( ඉංග්‍රීසි පන්තිය කිව්වට දැන් දැන් ඒකෙ ඉංග්‍රීසි වචනයක් ඇහෙන්නෙත් බොහොම කලාතුරකින්. පස්සෙ කියන්නම්කො ඒ ගැන විස්තර) ලෝකෙ සීමා කර ගෙන අත පය අකුලන් දෙන දෙයක් කාලා බීලා බලන් ඉන්නවා.
                                            මං යුනිවර්සිටියෙ ගාටන්න ඉන්න පැත්තට සම්බන්ධ සර් කෙනෙක්ව හම්බු වෙලා පහුගිය දවසක කතා කර කර උන්නා. ක්ෂේත්‍රය ගැන විස්තර ටිකක් කියන අතරෙම සර් කිව්වා පොත් වගයක් ගැනත්. නිකම් ඉන්න ගමන් අරන් බැලුවට කමක් නැහැ කියලා තමයි සර් කිව්වෙ.
                                              සර් එහෙම කිවුවට මට හැමෝම වගේ උපදෙස් දීලා තිබුණෙ යුනිවර්සිටි බඩගාන්න කලියෙන් විෂය ගැන හොයන්න කරන්න යන්න එපා කියලා. හිනා වෙවී උන්නාට මං කම්මැලි කමේ වේලෙන හැටි සර්ට පෙනුන හන්දායි එහෙම පොතක් බැලුවයි කියලා නරකක් වෙන්නෙ නැති හන්දයි වෙන්න ඕනි සර් එහෙම කිව්වෙ. මමත් ඉතින් ගෙදරට ඇවිත් කණු කුණු ගාන්න පටන් ගත්තා ඒකවත් අරන් දෙන්න කියලා. පොත ගන්න තිබුණෙ කොළඹ රටෙන් විතරයි. පහුගිය ගුරු ද‍වසෙ නැන්දලාගෙ ගෙදර යන්න සූදානම් වෙන ගමන් එදාම මට පොත අරන් දෙනවා කියලා ගෙදරින්පොරොන්දු පත්‍රයක් නිකුත් කළේ මගෙ කරදරෙන් බේරෙන්න බැරිම තැන වෙන්න ඕනි. 
                                               ඔන්න ඉතින් ගමනත් ගියා කියමුකො. එදා දවාලෙ ටුක් ටුක් එකක් අරගෙන අදාළ පොත් සාප්පුවට ගොඩ වැදුණා. ඒත් පොත් සාප්පුවේ අධිපතිතුමා මීටිමකට බැහැර වෙලා හන්දා සාප්පුව වහලා දාලා. ආයෙම එන්න වුණා ඉතින්. ටුක් ටුක් අයිතිකාරතුමාත් රු.800කට විතර විද්දා.
                                              හවස ගෙදර එන්න පිටත් වෙන්න කලියෙන් පොඩි පහේ සාකච්චාවක්. මගෙ පොත ගන්න බැරි වුණ එක ගැන.

"ඔයාට පොත ගන්න ඕනිම ද?"

"හ්ම්ම්..."

"පොත ගන්නම ඕනි නම් අපිට ‍අද ඉදලා හෙට ඒක අරගෙනම යතහැකි"

                                        වැඩිහිටි පාර්ශවයෙන් දැනුම් දුන්නා. තීරණය මගෙ අතේ. ගෙදර ඉන්නවාද? නවතිනවාද? ඒ වෙන කොටත් ෆිල්ම් කෑලි කීපයක් බලලා කාඩ් අතකටත් සෙට් වෙලා උන්නු හන්දා මටත් ආපහු යන්න උවමනාවක් දැනුනෙම නෑ. අදාළ පොත බලන්නත් පුංචි පහේ අවශ්‍යතාවක් මෝදු වෙලා තිබුණා.

"අද නැවතිලා හෙට පොත අරගෙනම යමු"      

මං තීන්දුව දුන්නා. වැඩිහිටි පාර්ශවයෙ අනුමැතිය ලැබුණෙ ඒතරම් කැමැත්තකින් නෙවෙයි වගේ.
ඔන්න පහුවෙනිදා උදා ‍වුණා. පොත ගන්න සාප්පුවට ගොඩ වුණා.

"මොකක්ද ඔයාට ඕනි පොත?" සාප්පුවෙ අධිපතිතුමා ඇහුවා.

"අහවල් ක්ෂේත්‍රය ගැන ඔයාලා ගහලා තියෙන පොත"

"එහෙම කිව්වට බෑ. ඒ ගැන පොත් කීපයක්ම ගහලා තියෙනවා. හරියටම නම කියන්න."

හුටප්පරයයි...මං සර්ගෙන් පොතේ නම හරියට අහ ගත්තෙ නෑනෙ. දැන් මොකෝ කරන්නෙ? මං තනි‍යෙන් උන්නා නම් මොකක් හරි කර ගන්න තිබුණා.




"මට ඒ පොත් ටික පෙන්නුවොත් ඕනි පොත කිව්වහැකි"

"ඒ පොත් ටික අදින්න මට බෑ. ඔයාට ඕනි පොතේ නම කිවුවොත් ඒක දෙන්නම්" අධිපතිතුමා ගෝරනාඩු කරනවා.
                                                             පොත් ටික පෙරලලා බලලා ගැළපෙන පොත තෝරා ගන්න පුලුවන් කියන විශ්වාසෙ හිතේ තිබුණට මේ යකා මට පොත් ටික පෙන්නන්න බෑම කියනවා. මගෙත් කෝපාග්නිය ටිකෙන් ටික ඇවි‍ලෙන්න  පටන් අරන් වචනයක් දෙකක් කියවුනා.. ටික වෙලාවකින් අධිපතිතුමාගෙ කටින්ම පොත්වල නම් එළියට විසි වුණා. ඒ නම්වලින් මට කැපයි කියලා හිතුණ නම අහුලා ගෙන අන්න ඒ පොත දෙන්න කියලා මමත් කිව්වා. අන්තිමට රු.300ක පොත් දෙකක් අරගෙන සාප්පුවෙන් එළියට බහින්න සිද්ධ වුණා. අප්සෙට්ම වැඩේ කියන්නෙ එලියට බහින්න කලින් අධිපතිතුමාගෙ පොර ටෝක් එකකටයි උපදෙස් මාලාවකටයි සවන් දෙන්න සිද්ධ වුණ එක. ක්ෂේත්‍රයට ඇතුලු වෙන්න කලියෙන් ඒ ගැන හාර අවුස්සන්න යන්න එපා කියලායි තව මොනවදෝ ගැනයි දේශන මාලාවක්ම තිබ්බා. මං තාම පොඩි එකා හන්දා කට පියාගෙන අහන් උන්නා...
                                                           ආපහු ආවට පස්සෙ තමයි වැඩිහිටි අවවාද අනුශාසනා ආරම්භ ‍වුණේ. මොකක් කරන්නද බිම බලාගෙන අහන් ඉන්නවා මිසක්. වැඩිහිටි කටවල් තුන හතරක් කතා කරන තැනක මගෙ හඩට ඉඩක් තියේවි යැ.
   
"හරි අමාරුයි මෙයාට ටික දවසක් ගෙදරට වෙලා ඉන්න. රටේ නැති ඒවා කරන්න හදන‍වා. යන්න ඉන්න ක්ෂේත්‍රයට කිසිම සම්බන්ධයක් නැති දේවල් ඔලුවෙ තියෙන්නෙත්....(ඊ.ටී.සී) "
ඒ පියාණන් වහන්සේ...

"ත‍ව ටික දවසනෙ පුතේ. ඉක්මනට යුනිවර්සිටි ගනීවි. මේ දවස් ටිකත් ඔහොමම ඉන්නකො"
නැන්දණියගෙ කට හඩත් අවදි වුණා...

"මෙයාගෙ තව නරක පුරුද්දක් තමයි හැම වැඩේම බාගෙට කරලා අතෑරලා දාන එක. කිසිම වැඩක් හරියට කරන් නෑනෙ"
මෑණියන් ‍වහන්සෙ අදාලම නැති ප්‍රශ්නෙකුත් ඒ වෙලාවෙම සභාවට ඉදිරිපත් කළානෙ...

Usual බණ කැසට් එක වුණත් ඒ වෙලාවෙ නම් සැරටම වැදුනා..

"අද නම් මදි නොකියන්න අහ ගත්තා නේද?"
අයියාත් හීනියට නෝන්ඩියක් දැම්මා...

                                             යන්න ඉන්න ක්ෂේත්‍රයට වඩා අහවල් අහවල් ක්ෂේත්‍රවලට මං උපන් දා ඉදලාම කැමති හන්දානෙ නිකම් ඉන්න කාලෙදිවත් ඒවා කරන්න හදන්නේ. යන්න ඉන්න ක්ෂේත්‍රයත් එක්ක අරවා ගලපන්න අමාරුයි තමයි. ඒත් මනුස්සයෙක් එක දෙයක් විතරක් ඉගෙන ගෙන බනානා ගෙඩියක් ‍වගේ ඉන්න ඕනි කියලා කොයි පොතේද කියන්නකො තියෙන්නෙ. මට ඕනි හොද ජාතියෙ කොත්තුවක් වෙන්නනෙ අප්පච්චී...
                                           ඔහොම හිතන් උන්නාට මං එච්චරටම නරක් නෑ අම්මේ. වැඩ අතර මග නතර කරන්නෙ හිතට ෆිට් වෙන්නෙ නැති වුණාමනෙ. ෆිට් වෙන තැනකින් වැඩේ සෙට් වුණොත් නවත්තපු වැඩක් උනත් මං පටන් ගන්නවානෙ. එතකොට මාව නවත්තන්න කාටවත් බැරි බව අම්මා හොදටම දන්න‍වානෙ...

කමක් නෑ ඉතින් දැන් සිද්ධිය අකුරු වුණාට පස්සෙ මොක නැතත් ඒකෙන් රහක්වත් ලැබෙයිනෙ.....







Wednesday, November 28, 2012

දුවේ..


අතට හුරු වුණ තුවක්කුවකින්
වෙඩිල්ලක් තියලා
අහස ඉරිලා ඇබින්දක් - ඉන්
හද බිමට වැටිලා

පුංචි තරු කැට රැය පුරාවට
පිනි කදුළු හලලා
බයෙන් ඇඩුවලු දෙනෙත රතු කර
අම්මා නැහැ කියලා

මගෙ දුවේ නුඹ එළිය අරගෙන
රැයට සද වීලා
පායපන් මුළු අහස මත්තට
පුංචි තරු නලවා

තුවක්කුව හුරු අතට සෙනෙහෙන්
පන්හිදක් දීලා
කවක් ලියපන් එවුන් එක්කලා
ආදරේ තවරා..

Wednesday, November 14, 2012

"කදු ගණන් උස පොත් - කරන් වනපොත්
වැදුන සටනින් දිනුව වරදට
නියම වී ඇත
වසර සතරක 
බරපතල වැඩ - සහිත සිර ගෙය..."


නිල්ල නුදුටුව පුරවරේ
ගොඩනැගිලි අතරේ හිර වෙලා
විසි වසක් දුර කර තියන් ආ
හීන සේරම බොද ‍වෙලා

දින ගනන් මෙහෙයට එළඹිලා
දියවරෙන් කුස ගිනි සතපවා
අම්මගේ බත් කට සිහි කරන්
කැන්ටිමේ දොර ළග ගොළු වෙලා

කළු ගැහුන රළු - අකුරු උඩ
යෞවනේ සිහිනය ඉහිරිලා
හිසට වඩමන උපාධිය ළග
ජීවිතය ඈතට ඉගිලිලා

පපුව හැංගුණ බෝඩිමේ - සිර මැදිරියේ      
තනිවම නොදා
අනේ අම්මේ ඉන්න දෙන්නකො
නුඹේ සෙනෙහෙට ගුළි වෙලා..
                              

Sunday, November 11, 2012

පාපොච්චාරණය.

ස්වාමීනී සමාවන්න,
වරද මා අතය ;
පිටවන්නට පෙර ඔහු ශාප කළේ එබැවිනි.

 
වසරකට උඩ අතීතයකදි
හමු වුණා අප කොහෙද තැනකදි
එදින සිට මේ වසර ඇතුළත
දැනෙයි මා වැඩි මහලු වූ බව
වසර ගණනක් නුඹට වැඩියෙන

මගේ ජීවය ඉල්ලමින් නුඹ
කුඩා දරුවෙකු විලස සපැමිණ
දෙනෙත් නොතෙමා හැඩුව දිනයෙහි
              මහත් බලයෙන් පරිශ්‍රමයෙන්
              හිතේ කරුණා බලය මහිමෙන්
              මගේ හදවත පුද කළා මම -
              සොරා ගන්නට මගේ හදවත
              නොහැකි වූ ඒ මිනිස් රුව වෙත

              "මගේ හිත් මල දුන්නෙ මමම ය
               සොරා ගත්තා නොවේ නුඹ එය"

         *          *         *         *           *       *
නමුදු හිතවත, ස්නේහ වන්තය,
සිනහ මුහුණට බිනූ වදනට
යටින් දිවෙනා ගැහෙන හදවත
පැතුම් පුරනා සොදුරු සිහිනය
නුඹට හදුනා ගන්න බැරි විය...

නුඹේ අණසක පතුරුවන තැන
මටම මා නැති වෙන්න ගිය දින
කුමාරය නුඹ හලෙමි දිවියෙන
             (නුඹේ මුහුණට අකුරු තුනකින්
             දමා ගැසුමට තිබුණ චකිතය
             මිසෙක වෙන යම් දෙයක් නොව මා
             එතෙක් දිනයක් පමා කෙරුවේ)

             මටම මා නැති වෙන්න ගිය දින
             සිතට දිරි ගෙන බිනුවෙමිය මම
             "යන්න - සැනෙකින
              මගේ විජිතය අතැර සැනෙකින"

එසැන මා වෙත පතිත වූයේ
පැමිණි වදනයි නුඹේ මුවගට
ශාපයක වෙස් රැගෙන රිදවන
       "ජීවිතය තිට වැරදෙනා දින
         මතක් වේ මය මෙදින ආයෙම
         පසුතැවෙන්නට වේය සදහට"

දෙවන වරටද වරද නොකරමි
තදින් හදවත අගුලු ලෑවෙමි..

*       *       *       *       *      *      *

දකින දිනයක කොතැන හෝ යළි
දෙතොල් අග රැන්දුවද සිනහව
බිදී විසිරුන සිතක් අබියස
සානුකම්පිත වෙන්න නොහැකිය

නමුත් හිතවත, ‍ස්නේහ වන්තය,
තුති පුදන්නෙමි හිස නමා මම
පැමිණ නුඹ මෙහි ටික කලක් හිද
ශක්තිමත් බව මේ තරම් මම
මටම තහවුරු කරපු කරුණ ට...

Thursday, November 8, 2012

" රන් පිගාන ලෙස වටකුරු
  දිලිහි දිලිහි තියෙන අයුරු                                 
  හඳ හාමියෙ හඳ හාමියෙ

  - කිරිත් පැණිත් එපෝ එපෝ "

මතක ඇති දවසෙ ඉදලා
ගෙයි සන්තකයටම තිබුණෙ
එකම එක
පිගානයි...

නංගිටයි - මටයි - අම්මටයි.

ඒත් ඒ රත්තරං...

සින්ඩරෙල්ලාගෙ වසිලිස්සලාගෙ
කතා මැදින්
නංගිටයි මටයි කවන අතරෙ
අම්මටත්

කටක්... 
දෙකක්...

නංගිගෙ හිනාව යි
අම්මගෙ ආදරෙ යි
මගෙ කතා පෙට්ටිය යි

අපි තුන් දෙනා එකතු වෙන තැන
රත්තරං වුණේ
එහෙමයි..

කාලා නැතත් - කිරි පැණි
කියතෑකි
අපේ අම්මගෙ බත් කට
රහයි කියලා
ඊට වඩා

සබද...

විසල් අහස විසිරී හිද
රටා මවන තරු කැට මැද
දිලෙනා රන් තරුවක් වෙත
ඔබේ දෙ ඇස දිව යන සද -
සබද ඔබම ඔබ දැක ඇත

ගලා හැලෙන ඇල්ලක සිට
වැටෙනා එක දිය බිකට
කම්පා වන සඳ හද ස්වර
උතුරා යන සිතිවිලි මැද -
සබද ඔබට ඔබ හමු විය

තිමිර සිදින හිරු රැස් දැක
මල් පිබිදෙන වන මැද හිද
දස දහසක් සියොතුන් නැගි
ජීවනයේ ගී හඩ මැද -
ඔබේ ස්වරය සැගවී ඇත

ඉගැඹුරු මහ සයුර සමග                               
පවනැල්ලක් හාදව සිට
මවනා රැළි සරැළි අතර
මතුවන එක දිය රැල්ලක -
ඔබත් මමත් හමු වී ඇත
..

Saturday, November 3, 2012

නඩුව අවසන්ය ; චූදිතයා නිදහස්ය.

ගල් ගහලා මරාපියවු උඹේ හදවත ඉඩ දෙනවා නම්.


නීතිය     -   අණ කරමි,
                  චූදිතය
                  නැවත හසු නොවන ලෙස

                  මෙවන් වරදෙහි බැදෙන ගැහැනුන්ට.

පුරුෂයා  -   මගේ තනිකඩ ජීවිතේ දැක
                  උණු වෙලා මෙන් තිගේ හදවත
                  හෙමි හෙමින් තී ළං වුණා මට
                  මගේ දේපල සොරා ගන්නට
                  මගේ නම්බුව බිද දමන්නට -
                     වසල ගති ඇති හෙරක වාගෙම..
                  තිගේ දෙනෙතේ නුරා බැල්මේ 
                  කිඹුල් කදුලට අහු වුණා මම..

ස්ත්‍රිය      -  (නිහඩය)


සනුහරය -   පිටමන් කළ යුතුය තී
                  අවමන් කළ වරදට - සනුහරයට
                  නොවැටිය යුතුය තිගේ සෙවනැල්ලවත්
                  අපේ ගෙ මිදුලවලට
                  අපේ දරුවන්ගේ ලෝකයට
                  මකා දැමිය යුතුය
                  තී පිළිබද මතකය
                  අංශු මාත්‍රයක්වත් තිබෙන්නට නොදී

ස්ත්‍රිය      -   (නිහඩය)

ලෝකය -   නුඹේ වරිගේ අනික් උන් මෙන්
                  අයාලේ ගිය ගැහැනියයි නුඹ
                  අපේ දෙනෙතට හසු නොවන්නට
                  ඈත් කළ යුතු තී ව ලෝකෙන්
                  අසම්මතයට වහල් වූ නුඹ
                  අපිරිසිදු කත
                  අපේ ළමයින් හදන්නට බැහැ
                  තිගේ වැනි පරපුරක් හිටියොත්

ස්ත්‍රිය    -     (නිහඩය)

කළලය  -   වසර ගණනක් පෙරුම් පුරලයි
                  නුඹේ නිවහන සොයා ගත්තේ
                  අනේ අම්මේ ඉඩක් දෙනු මැන
                  හුස්ම ගන්නට නුඹේ තුරුලේ...

...............................,

හද බිමේ උතුරා ගලා ගිය
හැගීමට හිස නැමූ වරදින්
අයිතිකරුවෙක් නොමැති කළලෙක
බරක් හැදුනා නුඹෙ කුසේ

තිර වදන් නැති ලොවක් ඇතුලත
සම්මතය රජ කෙරූ පමණින
වැරැද්දක බර නුඹේ හිස මත
කෙලෙස පටවන්නද නගේ

මිනිස් හඩකට හඩන දෙනෙතක්
මටත් තිබුණා යෞවනේ..

Monday, October 29, 2012

පමා වූ ලිපිය..

 

         ඕං රීං කට්ටු කට්ටු
       වර වර ඒස්වා...හ්..
       ගූගල් හේ යාහූ හේ මෙරේ ‍ප්‍රොෆයිල් හේ
       වරෝ වරෝ...
       ආ....

                             
                               "අලුත් බ්ලොග් එකක්.."
                               "ෂා ඔයත් දැන් අලුත් විදියෙ බ්ලොග් කාරියක්                                   වෙලා.."
                               "ජයම වේවා.."
                               "අෆ්ෆට සිරි අන්න @$$!*&$@ තදැන්                                      
බ්ලොග් ලියන්න පටන් අරන්.."
 
මමත් ඕවා අහ ගනිච්චි. (සමා වෙන්ඩ අන්තිම වාක්‍යය නම් කනටම නොවැටිච්චි. ඒත් තැනක කියන්ඩ ඇති කියලා හිතිච්චි.)
                  

                                  බ්ලොග් ගැන මෙලෝම දෙයක් නොදැන හිටිය දවසක "බ්ලොග් ලියන්න අදහසක් නැද්ද?" කියලා  එක පාරටම යාළුවෙක් අහපි. මමත් ගනන් ගත්තෙ නෑ. මොකෝ මං බ්ලොග් කියන වච‍නෙ අහලවත් තිබුන යෑ. ඒ අහපු ප්‍රශ්නෙ මොකක්වත් විහිළුවක්වත් ද කියලා හිතුණෙ මමත් කට පියං ඉන්න බැරුවට ඊට කලින් විහිළුවක් කරපු හන්ද ද කොහෙද. (හරියටම සුවර් නෑ හොදේ ඒක). 

 
                                  ටික දවසක් ගත වෙච්චි. බ්ලොග් ගැනත් අමතකම වෙච්චි. ඕං දවසක් ආයෙම තවත් යාළුවෙක් කියපි  "උඹ කාලෙ කන් නැතුව බ්ලොග් එකක්වත් කරපියකො" කියලා. ඒ යාළුව ටිකක් සැරටම
කිව්වෙ නැතෑ ඒක. අඩේ මගෙත් ඔලුවට ආවා කලිනුත් බ්ලොග් කතාවක් කවුදෝ කියපි නේද කියලා. මමත් දුර බනු‍ව ටිකක් විතර ඉක්මනට කට් කරලා (එහෙම නොකලා නම් මං කන් දෙක පුරවලා දේශනයක් අහ ගන්නවා මගෙ රචනා ‍ශෛලිය ගැනයි ගහන්න පාරමී පුරන තවමත් නොගහපු පොත ගැනයි) කල්පනාවට වැටිච්චි. 


                                   මුලින් කියපු තැනැත්තා තාක්ෂණ වේදයේ උපාධි ධාරියෙකුට සම කළ හැකි නිසාත් දෙවන තැනැත්තාට මේ දිනවල අධික වැඩ ප්‍රමාණයක් තිබුන නිසාත් දෙවනියට සදහන් කළ යාළුවට වාත නොවී පළමු යාළුවගෙන්ම බ්ලොගේ විස්තර ඇහැව්වා. ඒ පාර බ්ලොග් කීපෙක විස්තර එවපි. ඒ බ්ලොගවලට මගෙත් හිත වැටිච්චි... ඊට පස්සෙ යාළුවට මාරම වාතයක් වෙච්චි. (අනේ ඒකට නම් සමා වෙන්ඩ හොදේ) මොකෝ මං බ්ලොග් ගැන තියා ජාලය ගැනවත් මෙලෝ හසරක් දැනන් හිටි එකක් යැ. (දැන් නම් ඩිංගක් දන්නවා ඔන්න)

                          
      බ්ලොගක් හදන හැටි මුල ම ඉදලා කියලා දෙන්න යාළුවාට සිද්ධ වුණා. නින්දත් කඩා ගෙන දුර බනුව හරහා මගෙ බ්ලොග හදන්න උදවු කළාට ගොඩක්ම පින්... ආ මොකක්ද ඇහුවෙ? ඒ කවුද කියලා ද? ඔයා එයාව හොදට අදුරන‍වා..තාමත් කවුද මේ කියලා සුවර් නැත්නම් මෙතනින් ගිහිල්ලාම බලන්නකො..  http://magepissulokaya.blogspot.com/


                                   අර මං දෙවනියට කිවුව යාළුවා එයා ගැනත් කියන්නම ඕනි. වචන 10ක් කතා කළොත් 9කින්ම මට සද්දෙ දානවා. නරකකට නෙවෙයි යාළු කමටම තමයි. කියන්නෙත් ඇත්ත හන්දා කට වහ ගෙන ඉන්න එකම තමයි හොද. ධනූ තෑන්ක්ස් හොදේ...  
මෙන්න මෙතනින් ගිහින් එයා‍වත් කියවන්න. http://ahikuntakaya.blogspot.com/

 
                                   මේ නම් දෙකත් එක්කම කියවෙන තවත් නමක් තියෙනවා. "ලියපන්කො බ්ලොගග් හොද කමෙන්ටුවක් දාන්න" කියලා කිවුවට මලිතෝ තාම නම් ඒ කමෙන්ටුව ලැබුණෙ නෑ ඔන්න මට.. මොක වුණත්ගොඩක්ම ස්තූතියි ඔයාටත් නොමියෙන මිතු දම වෙනුවෙන්...

                      ආ...තව දෙයක් කියන්න තියෙන‍වා ඕං..ඒ තමයි ලබන ආත්මෙ සහෝදරයො වෙලා එකම මවු කුසක ඉපදෙන්න ඉන්න 3න් දෙනා. අඩේ මතක තියා ගන්ඩවා හොදයි ඔතන‍ට තව සහෝදරියො
2න්නෙක් එන‍වා...කවුරුවත් නංගිලා මල්ලිලා වෙන්නත් කැමති නෑනෙ.. අපෙ අප්පේ එතකොට නිවුන්නුම 5 යි....


                          බ්ලොගේ හදපු දා ඉදලා කමෙන්ටුවක් දාන්න පෙරුම් පුරන සෂියෝ ගොඩක් ස්තූතියි ඔයාටත්..වෙන මොකටවත් නෙවෙයි හැම දේකටම... බ්ලොගේ ගැන මතක් කරන හැම වෙලේම අහවල්
ආයතනය නොසෑහෙන්න බැනුම් අහන හන්දා ත් එහෙව් ආයතනයක් අකාලෙ නටබුන් වෙලා යනවා බලන් ඉන්න බැරි හන්දාත් ආයෙම බ්ලොගය මතක් කරන් නෑ ඔන්න. පුළුවන් ද‍වසක කමෙන්ටු දාන්ඩකො...

 
                                        තවත් සිහිපත් කිරීමක් තියෙනවා...මාර කේස් එක කියන්නෙ මං අර මුලින්ම කියපු යාළුවටයි මෙයාටයි තියෙන්නෙ එකම නම..පටලවා ගන්ඩ එපා හොදේ දෙන්නව. ආණ්ඩුවේ Z මැල්ලුම අපිව මුණ ගස්සලා අමරණීය මිතු දමක් හැදෙවුවා. මගෙ බ්ලොගේ කියවලා ගොඩක් වටින විචාර එවනවාට ඔයාටත් සෑහෙන්න ස්තූතියි ඉසුරුවෝ... මට e-ලිපියකින් ලැබුණ මේ සුන්දර වචන කියවලාම එයාව අදුර ගන්ඩකෝ..(ඉසුරුවෝ සමා වෙන්ඩ ඕනා මේක දානව ට හොදේ)


" මම කවුද ළග ලියූ ලිපියට..,
----------------------------
පිහාටුවක් බිම වැටුනේ
හුළඟ තරහ උනු හන්දද,
ආයෙම අපි යාලු වෙලා
පාවෙන්නට හැකි නොවේද..

ඇළ දොල ගං ඉවුරු දිගේ
යා යුතු දුර මහ සයුරට,
අතරමගක මග වරදා
නොයනු පිණිස ගං දිය හට,
නොගැටි පාර කියනු කෙලෙස
ඉවුරට චුට්ටක් රිදුනට,
ගං දෙ ඉවුර දුටුවෙමි
අප මව් පියො දෙන්නා විලසට..

හඳත් පායලා ඇති දවසක
විය ගහ එක්වීලා,
විය සිදුරෙන් අහස බලන්නට
හැදුවලු කැස්බෑවා,
නමුත් එසැන උගෙ ආයුෂ
ගෙවුනලු, කරුමෙක සේයා!!
වගේ කතාවක් දිය බුබුලෙන්
මට මතකෙට අවා..

වැලි කැටයක් මුතු ඇටයක්
කල හැටියට මුතු බෙල්ලා,
එක පැතුමක් එක සිතුමක්
දැකගන්නට සැබෑ වෙලා,
කෑ වලියක් කල හරියක්
විඳ ගන්නට බැරි වීලා,
වැලි කැටයක් මුතු ඇටයක්
වන විට දිවි අහිමි වෙලා..

ඉරි තලා ගිය පැතුම් අතරෙක
ජීවිතය වේලෙන්නට නොදී
හිසට ටකරන් පයට ගොම මැටි අතුරා
හිනැහෙන්නට වෙර දරන
අපේම මිනිසුන්ට
නුඹේ පන්හිඳ
සවියක් වේවා!!"

                                 කස්ටියක් ගැන විතරක් කියනවා කියන්නෙ තව කස්ටියක්ව අමනාප කර ගැනීමක් කියලා මමත් අහලා තියෙනවා..ඒ උනාට මගෙ යාළුවො එහෙම නෑ.. කසුන් (අපිවත් මුණ ගැස්සුවෙ Z මැල්ලුම), දුලෝ, සේනෝ (අහ් සමාවෙන්ඩ ඕනා ඒකට නම්), රමිතයෝ, ප්‍රමෝ, ශානියෝ... මගෙ බ්ලොගේට දීර්ඝායුෂ පතලා මං එක්ක කිවුවට වඩා වැඩි දෙයක් අනෙක් කස්ටිය එක්ක කිවුවා නේද.? මට ආරංචියි ආ.... තෑන්ක්ස් හොදේ... ඔයාලා ගැනත් දිගට ලියන්ඩ ගියොත් බ්ලොගේ හමාර කරන්ඩ වෙන් නෑ. ඒ හන්දා කස්ටිය ගැනම මතුවට ලිපියක් ලියන බලාපොරොත්තුවෙන් මේ පෝස්ටුව මතු සම්බන්ධ කරන්නම්..

                                        "ඔයාගෙ පෝස්ටු දිග වැඩි" කියලා මං ලියන එකක්වත් කියවන් නැති අමාරුවෙන් කියෙවුවත් තේරුන් නෑ කියන මලේ දවසක ඔයාට අහන් ඉන්ඩ මං බ්ලොගේම කියවන්නම්කො. කියවන්න කම්මැලියි, තේරෙන්නෙ නෑ කියලා කිවුවත් හැම දේටම "එළ" කියලා වචනවලට වඩා ඇස් දෙක පාවිච්චි කරලා කියන මලේ ඔයාටත් තෑන්ක්ස් ආ..(මං දන්නවා ඔයා මේකත් කියවන්නෙ නම් නෑ කියලා)..
                               මං ලියන ඒවා හැමදාමත් මුලින්ම කියවන අප්පච්චි, අම්මේ, අක්කේ ගොඩක් ස්තූතියි හැම දේකටම. මට ඉතින් මගෙ හිතයි අතයි හම්බුණේ ඔයාලාගෙන් හන්දා ආයෙ කියන්ඩ දෙයක් නෑ ඒ ගැන..

      මගේ වචනවලට දිරි දෙන හෙෂාන් මස්සිනේ තෑන්ක්ස් ආ...          

 බ්ලොගේ කියවාපු, කියෙවුවෙ නැතත් මට සුබ පතාපු එකී මෙකී නොකී හැමෝටම සෑහෙන්ඩ ස්තූතියි.. 
   
 ජයම වේවා..!

 මං

 ඔයාලා හැමෝටම ආදරේ කරන,

                සාජා.                       

                                       
  පසු සටහන -   

              (ලියන්න ඕනි කියලා  හැමදාම හිත හිත හිටිය වචන ටික දැන් තමයි ලියවුනේ.කියන්න තියෙන දේ ලැබුන අවස්ථාවෙදි කල් යවන් නැතුව කියන එකනෙ හොද. මොකෝ මේ ලැබුණ අන්තිම අවස්ථාවද දන්නෙත් නෑනෙ. එහෙමයි කියලා අපි මේ ලෝකෙ දාලා යන්නෙත් නැති වෙච්චි ඕං..


අ‍ඩේ ඕං තරහ වෙන්ඩ නම් එපා දැනුයි මතක් වුණේ කියලා. ලියන්න ඕනි හොදම විදිය මොකක්ද කියලා හිත හිත දවස් ඇරියත් ක්‍රමයක් ඔලුවට ආවෙ නැති හන්දා මෙහෙම ම ලියවෙච්චි හොදේ..)

Wednesday, October 24, 2012

ඉපදීම



කටු පොකුරු මල් කරන
මල් පොකුරු පර කරන
වියළි පෙති පස් කරන
එපස් යළි මල් කරන

මගේ සිත මට නොදෙන
හිතේ විස කටු ඇනෙන
ආයෙමත් හිත හැදෙන
ලෝකයක් මුණ ගැසින..

Friday, October 19, 2012

නමක් නැති හිතක්..2

(නමක් නැති හිතක් 1 හා සබැ‍ඳේ)

                     ................වෙරළට වෙලා රැයක් පුරා ඉන්න කොටයි දැණුනෙ එතන තිබුණ පාළු ගතිය. දවල් දවසෙයි හවස් වරුවෙයි වැල්ලෙ ගෑවිලා තිබුණ සුදු පාට, තැඹිලි පාට හොරු ගෙනිහින් ‍වගේ. දැන් තියෙන්නෙ මූසල කමට පිටාර දාන කළු පාටත් එක්ක හා වුණ කහ පාටක්. හරි හමන් ගහකට වැලකට පණ දෙන්නවත් ඒ බිමට හයියක් නෑ. තෙත බරියං වෙලා ඕජස් ගලන ඇහැටවත් පේන්නෙ නැති තරම් ඇබිලිත්තන් වැලි කැට ගොන්නක් විතරයි තියෙන්නෙ. වතුර ඇවිත් වෙරළෙ වදින්නෙ බෙල්ල මිරිකන කොට මර ලතෝනි දෙනවා ‍වගේ. කකුල් දෙක වැල්ලෙන් යටට ඇදෙන්නෙ රාක්සයෙක් කකුලෙන් අල්ලලා පොළව මැද්දට ඇඳගෙන යන්න හදනවා වගෙයි.
                                                                             මොකක්දෝ අඩුවක් දැනුනා.....


                                                                                                   වෙන මොකවත් නෙවෙයි දවස පුරාම වෙරළෙ තිබුණ හිනා හඬවල්... කිරි කැටි දරුවෙක් මුහුද දැකලා අත්පුඩි තලන සද්දෙ... ළපටියෙක් බිමට බැහැලා අප්පච්චිගෙ අතේ එල්ලිලා මුහුද අද්දරට වෙලා හුරතල් වෙන අතරෙ හදිස්සියෙම ආපු රැල්ලකට තෙමිලා අම්මගෙ මූණ බලලා සීරුවට හිනා වෙන සද්දෙ... පෙම්වතුන්, පෙම්වතියන් වෙරළ අද්දර ගල් බැම්මක වාඩි වෙලා එකිනෙකාට විතරක් ඇහෙන තරමට හෙමින් මුමුණන සද්දෙ... වෙරළ යි මුහුද යි ලස්සන කළේ ඒ හිනා හඬවල්.. වෙරළ පුරා කරක් ගහපු කන් දෙක යි, ඇස් දෙක යි ඒ හඬවල් උරා ගෙන ඔළුව ඇතුලෙ දෝංකාර දෙවනවා වගේ.
                                                                හදවත ඒ හිනා හඬවලට පෙම් බඳින්න පටන් ගත්තා. දේදුන්නෙ පාට හත අරන් සායම් කවපු මිනිස්සුන්ගෙ ලෝකෙ විඳින්න පටන් ගත්තා. සොබා ලෝකෙ ලස්සන වුණේ හිනා වෙන, කතා කරන ඇස් හන්දා. මුහුදෙ ඉමක් නොපෙනෙන ගැඹුරයි ඒ ගැඹුර මතින් දෝරෙ ගලන සුන්දරත්‍වයයි මනුස්ස හදවත්වල අගේට ‍කොටලා තියෙනවා. මූසල ගතියක්වත් පාළු ගතියක්වත් එතන තිබුණෙ නැහැ.
                                                                                     සමාවෙලා මම මුලින් ලියපු වැකියක් නිවැරදි කරන්න ඉඩ දෙන්න. පුංචි කාලෙ ආදරේ කළේ මුහුදටවත් රැල්ල පාගන්නවත් නෙවයි. අම්මගෙ අතේ එල්ලිලා මුහුද ගාවට යන කොට දැනුන විශ්වාසෙට යි.., වැල්ලෙ ඇවිදින කොට එරුණත්, වැටුණත් ආයෙම නැඟිටින්න දිරි දෙන්න ආදරණීය ම දෑතක් ඉස්සරහට එනවා කියලා දකින කොට දැනුන හැඟීමට යි.., හිනා මූණුවලින් පෙඟිලා තෙත් වුණ හුළඟටයි.., මුහුදෙයි වෙරළෙයි ඇස් මානෙ පේන නොපෙනෙන හැම දේකමයි හිනාව තවරන මිනිස්සුන්ට යි.., මුහුදු රැල්ල වෙරළෙ හැපෙන සද්දෙට කලවම් වුණු දෝරෙ ගලන සතුටට යි.......
                                













Thursday, October 18, 2012

නමක් නැති හිතක්...1

                                    මං ඉන්නෙ මහ මුහුද මැද්දෙ, තනියම. බලන බලන හැම පැත්තකම නිල්ම නිල් පාටට වතුර. උඩ බැලුවම අහස. ඒකත් නිල් පාට යි. මං ආසම පාටත් නිල්. මුහුදු ලිහිණියෝ අහසට වෙලා මං වටේටම කැරකෙන්නෙ මාත් එක්ක කතා කරන්න ආසාවෙ වගෙයි.මාලු පැටවු වතුරෙන් උඩට ඔලුව දාලා බලලා ආයෙම ලැජ්ජාවෙන් මූණ වහ ගන්නවා. වතුර රැළි හීන් සීරුවට ඔරු කදේ හැප්පෙන්නෙ මාව පිළිගන්නවා කියන්න වගෙයි.
                                     මුහුද මැද්දටම වෙලා ජීවත් වෙන්න හිතුවාමයි දැණුනෙ තනිකම. එක මාලුවෙකුටවත් ලිහිණියෙකුටවත් මාත් එක්ක කතා කරන්න බෑ. උන් හැමෝම හතර වටේ කැරකි කැරකි මෝඩ ආතල් ගන්නවා විතරයි. බලන බලන පැත්තෙ තියෙන්නෙ පට්ටම පට්ට මූසල කමක්. කාලකන්නි කමක් එක්ක එකතු වෙලා බඩ පිනුම් ගහන ලුණු වතුර ගොන්නක්. වතුර රැළි පොඩ්ඩක් උඩට මතු වෙලා ආයෙම යට ගිලෙන්නෙ මැරෙන්න ළං වෙලා හති අරිනවා වගෙයි.   
                                    මට මුහුද මැද්දට යන්න හිතුනෙ පුංචි කාලෙ ඉඳලම මුහුදට ආදරේ කරපු හන්දා. ඒ කාලෙ අම්මගෙ අතේ එල්ලිලා මුහුදු රැල්ලෙ දණ ගෑවා, බඩ ගෑවා, ඇති තරම් නැටුවා. කොච්චර දවස් ගත වුණත් මුහුදු රැල්ල පාගන්න තිබුන ආසාව නම් නැති වුණේම නෑ. මුහුද දිහා බලා ගෙන ඉන්න කො‍ට පුදුමත් හිතුණා මේ තරම් ලස්සන‍ට රැල්ල හැදෙන්නෙ කොහොමද කියලා. 
                                    ඒත් මුහුද මැද්දටම එබිලා බලපු කෙනාටයි තේරෙන්නෙ රැල්ල හදන්නෙ මුහුද නෙවෙයි වෙරළ කියලා. මූද මැද්දෙ රැල්ල නැහැ. අතරින් පතර රැල්ලක් දෙකක් මතු වුණත් ඒවයෙ පිරිලා තියෙන්නෙ වතුරවල අඳුරු පාටටත් එහා ගිය මූසල කමක්. එතන ඉඳලා මං මුහුදට නෙවෙයි වෙරළට පෙම් බඳින්න පටන් ගත්තා.
                                    වෙරළෙ පාට.... හීන් වැල්ල..... ආනන්ද ජනක ආස්වාදයක් මවන්නේ. වතුරට තල්ලු වෙවී වැලි කැට ඇවිල්ලා වෙරළට හේත්තු වෙන්නෙ මාව දකින්න ආසාවෙ වගෙයි. කිරි පාටට බබළන සිනිඳු වැල්ල පාගන්න ලෝබ හිතෙන තරමට සුන්දරයි. සිප්පි කටු වැල්ලෙන් උඩට මතු වෙන්නෙ දෝතට පනින්න හිතිලා වගේ. වැලි ගසලා බසලා කකුළු පැටියෙක් වටයක් කැරකුනේ නැටුමකට අර අඳින්න හිතා ගෙන....

(මතු සබැ‍‍ඳේ) 



                                   

Monday, October 15, 2012

‍කොකෙක්, නෙළුම් මලක් සහ තිත්ත පැටියෙක්...

නෙළුම් මලක් යට උන්න
තිත්ත පැටියෙක්ව දැකපු 
කොකෙක්
ඉවුරට ‍වෙලා ඉදගෙන කිවුවලු
"මෝඩ තිත්ත පැටියෝ 
උඹ කවදාවත් 
නෙළුම් ම‍ලක් දකින්නෙවත් 
සුවද අහන්නෙවත් 
නැති වෙයි" 
කියලා

හීන් හිනාවක් දමාපු 
තිත්ත පැටියා
නෙළුම් කොලේ යටි පැත්තේ
මෙන්න මෙහෙම ලියලා තිබ්බලු

                   "නුඹ හැමදාමත්   දකින්නෙ
                නෙළුම් මලක ලස්සන විතරයි
                ඒත්,
                ඒ නෙළුම් මල
                පූදින්න ගත්ත මහන්සිය
                දැක්කෙ මම විතරයි.

                මඩ ගොහොරුවකින්
                උඩට ඇවිත් මේ නෙළුම් දඩු
                මලක් උපද්දවන්න වුණ මහන්සිය
                දැක්ක මගේ හදවතේ ඇ‍දුන
                නෙළුම් මලේ 
                රූපයයි සුවදයි
                ඇත්ත නෙළුම් මලට වඩා
                දහස් ගුණේකින් ලස්සනයි"