ඕන්න එල්ලෙ ගැහුවා....!!!

                                           සින්ඩිගේ දින පොත ලියන්නට උන්න මං ඒ වැඩේ ටික දොහකට කල් දමලා මේ පෝස්ටුව කොටන්නට ගත්තේ හිතට නැගුණ රිදුමක් නිසාය. මේ වචන කිසිවෙකුගේ හිත් රිදවීමක්වත් පහර ගැසීමක්වත්වෙන කිසිම කෙහෙම්මලක්වත් අරමුණු කොට ගෙන නොලියවූ වග පළමුව කිව යුතුය.
                                            මෙතෙක් පැවති සම්ප්‍රදාය කඩ නොකිරීමත් ජීවිතයේ වෙනසකුත් පතා අපි පන්තිදෙකක් ක්‍රීඩා තරගාවලියක් සංවිධානය කළෙමු ය. "කළෙමු" කීවාට මා නම් සංවිධායක කටයුතුවලට සම්බන්ධ වූයේ නැති තරම්ය. පන්තියේ සංවිධායක වැඩවලට උපන් හපන් කම් ඇති කිහිප දෙනෙක් ඒ කටයුතු කරට ගෙන ඉටු කළහ ය. (මගේ උත්තමාචාරය ඔවුන්ට)
                                                       ක්‍රීඩා තරග ලෙස එල්ලේ, ක්‍රිකට් හා කැරම් පැවැත්වීමට තීරණය කෙරුණි ය.  අපිද දින දෙක තුනක් පිටියට සෙට් වී සෙල්ලම් කෙරුවේ පුහුණුවකටත් වඩා විනෝදයක් ලබා ගැනීමට ය. තදබලලෙස පුහුණු වීමේ අවශ්‍යතාවක් අපට නොවූයේ මෙය තරගාවලියක් ලෙස හැදින්වුව ද හුදෙක් සහෝදරත්වය පෙන්නුම් කරනසුහද හමුවක් ලෙස අප සැලකූ නිසා ය. සංවිධායක මණ්ඩලය සහෝදර පිළ වෙනුවෙන් විශේෂ සංග්‍රහයක් පවා සූදානම් කළේ එහෙයින් ය. ආයේ බොරු දෙසා බාන්නට දෙයක් නැත අප බලාපොරොත්තු වූයේ ඔවුන්ව බොක්කෙන්මපිළි ගැනීමට ය.
                                    තරග දිනය උදා විය. පළමුව තිබුණේ ගැහැනු ළමයින්ගේ එලිලේ තරගය ය. ක්‍රීඩිකාවෝ අතට අත දී සුහදව පිටියට බැස්සහ ය. විරුද්ධ පිලෙහි පළමුව තරගයට බට ක්‍රීඩිකාව පළමු පන්දු කිහිපයෙන්මතරගයෙන් ඉවත් කිරීමට අප කණ්ඩායමට හැකි විය. අනතුරුව උදා වූයේ අප කණ්ඩායම හීනෙන්වත් නොසිතූතත්වයකි. විරුද්ධ පිලේ හවුල් කරුවන්ගේ හා ක්‍රීඩිකාවන්ගේ (ඇතැම් දෙමාපියන්ගේද) කුප්ප තත්වය එළියට පනින්නට පටන් ගත්තේය.
                                               දෙවන හෝ තෙවන ක්‍රීඩිකාව මගේ අතින් දැවී ගියා ය. ඒ කෙලි පැටික්කිය උඩ පැන පැන දිව විත් මට පැන වදින්නට වූයේ ඒකිව (සමා වෙන්ඩ මේ මගේ සාමාන්‍ය භාෂා ශෛලිය නෙවෙයි) අවුට් කරපු වරදටය. "ඉතින් හත්තිලවුවේ උඹ දුවපු විදියට මට කියන්නෙ අවුට් නොකර උකුලෙ දාලා නලවන්න දැ යි අසන්නට සිතුන මුත් ඉක්මනින් එතනින් ඉවත් වූයෙමි. අනතුරුව මගේ කණ්ඩායම් සහෝදරියන්ටත්මටත් පැමිණි ඇනුම් බැනුම්වල කෙළවරක් වූයේ නැත. එවුන්ගේ වීර කම වූයේ එල්ලේ ගැසීමක් නොව අප පිලේ මානසික ඒකාග්‍රතාව බිද දමා කසේ හෝ කප් එක ගැනීමය. අපේ නැගනියකට තර්ජන එල්ල කොට තිබුණේදඑනිසා ය.
                                      විරුද්ධ පිලේ කටවලින් කොටු දැමිය යුතු මට්ටමේ වචන පිටවන්නට වූ වේලේ කෙල්ලකටසුහදව අමතා "මේ සෙල්ලමක්නෙ ඒ හන්දා රණ්ඩු දා ගන්න හදන්න එපා" යයි කීවෙමි. ඔලුව කළු ගලක හප්පා ගෙන හප්පා ගෙන යන්නට සිතුණේ ඒ සුහද බව ප්‍රදර්ශනය කරන්නට ගියායින් පසුව ය.
                                           අර කෙල්ල එය සෙල්ලමක් බව දැන ගත්තේ මා කීවායින් පසුවලු ය. "ඇයි හත්තිලවුවේ තොපිලා මේක මොකක් කියලා හිතා ගෙනද වැඩියේ" යි අසන්නට සිතුන ද කිසිවක් නොකියා සුපුරුදු ගොන් පාට්සිනාව මුවට නගා ගත්තෙමි ය. අනතුරුව ක්‍රීඩාව අවසන් වන තුරුම ‍කන් දෙන පුරවා හොද හැටි අසා ගත්තෙමි ය.
                                          ඒවා කුජීත සීන් ය. මට නම් පට්ට අපුල ය. මට බැන වැදුන එකියක හා ඇන ගත්තේ දදිරවා ගන්නට බැරිම වූ තැනදී ය. (අචිනි උඹ හිටියෙ නැත්නම් සිරා මං එවේලේ අම්බානක කනවා ය. හිකිස්) එවුන් සමග පවත්වන්නට සිටි කැරම් තරගය වර්ජනය කළේ විනය කඩා දමා උන් ලබා ගන්නා කික් එක අපටඅනුමත කරන්නට බැරි නිසා ය. එවැනි කුජීත සෙට්වලට කැරම් බෝඩ් එකෙන් දමා ගසනවා ඇ‍රෙන්නට වෙනත් කැරම් ගැසීමක් මට නම් සිතා ගන්නට නොහැකිය. සංවිධායක මණ්ඩලයේ මහත්තුරු සමා වෙන්ඩ ඕනා ඒකෙන් පහසුවට පත් වුණා නම්....
                                         කෙසේ වෙතත් එල්ලේ තරගාවලියෙන් පසුව සහෝදර පිල අමතක කර දමා අප වෙනමසෙට් වී ලබා ගත්තේ නම් පට්ට ෆන් එකක් ය. ක්‍රිකට් තරගයත් එලටම තිබුණේ ය. අනුන්ගේ සහෝදර කම් කෙසේ වෙතත් අප කණ්ඩායම අතර බැදීම තවත් ශක්තිමත් වුණේ ය. මගේ ඉතිහාසයට එදින අමරණීය දවසක් වූයේ එනිසාය.
                                 හවුස් මීට් දවස්වල හැමදාම ඉස්කෝලෙන් කටුටි පැනපු මම (අපේ ඉස්කෝලෙ ප්‍රිපෙක්ට් අක්කලා අයියලා සමාවෙන්ඩ ඕනා ඒකට නම්) එල්ලෙ ගැහුවෙ ඔන්න ඔහොමලු...

ප.ලි. - 

අපේ ක්‍රීඩා සංස්කෘතිය තුළ "විරුද්ධ පිල මානසිකව බිද දමා තරග ජය ගැනීම" ජයටම කෙරීගෙන යන කලාවක්බව දැන ගත්තේ පසුවය. (එය සැම තැනකම සැම ක්‍රීඩාවකම කෙරෙන බව මම කියන්නේ නැත) ක්‍රීඩාව නම් ක්‍රීඩාව ය. ආයේ වටේ පිටේ අනම් මනන් වැඩ මට නම් දිරවන්නේම නැත. "ක්‍රීඩාව මගින් ජය පරාජය විද ගැනීමටත් සහෝදරත්වය ඉස්මතු කිරීමටත් මිනිසා හුරු කරයි" යනුවෙන් පොර ටෝක් දමා ඒ දවස්වල පට්ට ගැසූ රචනා මතක් වී පොළව හාරා ගෙන හාරා ගෙන ගොස් වැළලෙන්නට මට සිතුනේය....